Μαρία, Γιάννη, Πέτρο, Ελένη, Ανίσα, Βλαντισλάβ…
Αγαπητή μας μαθήτρια, αγαπητέ μας μαθητή
Πάει καιρός από τότε που οι πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη ήταν για όλους μας μια γλυκιά επιστροφή στο σχολείο,
γεμάτη από τις ανταλλαγές των καλοκαιρινών εμπειριών, από το σχεδιασμό
και τις αποφάσεις για την καινούργια σχολική χρονιά και την ανανέωση της
υπόσχεσης πως θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, για να ζήσουμε καλύτερα. Έχει
περάσει ήδη αρκετός καιρός, από τότε που οι κυβερνήσεις των μνημονίων
και όλοι όσοι τις υπηρετούν, αποφάσισαν να διαλύσουν το Δημόσιο
Σχολείο, να το μετατρέψουν σε μια άχρωμη και σκληρή επιχείρηση, που θα
χωράει όλο και λιγότερα παιδιά. Κάποιοι προσπαθούν επίμονα να μας
πείσουν πως αυτό είναι κάτι φυσικό και λογικό. Περιμένουν από μας να
«συνηθίσουμε» την καταστροφή. Όμως ξέρουμε, ότι αυτό δεν θα συμβεί!
Γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε έτσι. Αλλά και γιατί ακόμη δεν θα
παραιτηθούμε -ούτε εμείς ούτε εσύ- από το να είμαστε άνθρωποι, από το να
θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο, από τη δύναμη της νεανικής ορμής και
δημιουργικότητας, από την έντονη επιθυμία ν΄ αλλάζουν τα πράγματα γύρω
μας κόντρα στις συνήθειες και τον εφησυχασμό.
